yeni rapor (çalışyorum)!!

Weer een beetje later, time flies! Ben inmiddels verhuisd en aan het werk! Niet dat ik me verveelde hoor, luieren en op het strand hangen gaan me erg gemakkelijk af, maar een beetje para (geld) extra is toch wel handig.. Hm.. maar weer even bij het begin beginnen..

De laatste dagen in Bares apart (appartement waar ik steeds verbleef) waren apart, maar leuk. Er was een groepje jongens uit Nederland aangekomen, een Zweeds meisje (Kiki) dat alleen op vakantie was en twee turkse jongens die als een soort FBİ-agenten in het Turkse leger werkten. Kiki was een beetje een apart meisje. Althans, meisje.. ze was 32, maar in d'r hoofd echt nog 15 ongeveer. Kiki had een Turkse vriend, een grote harige man, die ook af en toe langskwam en dan niets anders deed dan een beetje grommen en zuchten dat 'ie zo moe was. Kiki interesseerde zich vrij weinig voor al dit geklaag en vandaar dat de relatie na zo'n drie dagen over was, waarna Kiki zich maar op een van de FBİ Turken stortte. Kiki was best een beetje grappig, vooral omdat ze ongeveer de hele dag (ik zag haar voornamelijk alleen als ik 's avonds thuis kwam, maar neem aan dat het ook de rest van de dag zo ging..) door overal 'o my god' op antwoordde en achter ieder grapje (meestal niet zo grappig) zo'n drie keer 'şaka yapım' (zoiets als 'ik maak een grapje') zei..
De FBİ jongens waren ook een verhaal apart; liepen de hele dag rond met een pistool in hun broek (dubieuze zinspeling, bedoel uiteraard een echt pistool), zelfs wanneer ze alleen een zwembroek aan hadden. Ze waren ook razend trots op dit speelgoed en hebben zo'n 20 keer laten zien hoe je zo'n ding uit elkaar haalt en weer in elkaar zet. Ook kreeg ik vol trots bloederige filmpjes te zien van neergeschoten terroristen en een snelcursus wijn adten. Een van de FBİ jongens vond mij wel interessant. Hij was best leuk om te zien, maar was klein, sprak totaal geen engels en miste naast een duim ook een been, dus je snapt.. geen optie!

De zoektocht naar een ander appartement had ik duidelijk al te lang uitgesteld, voornamelijk omdat ik niet zo goed wist waar te beginnen. Ben uiteidelijk maar gewoon een stuk gaan lopen, om me heen zoekend en kijken naar bordjes 'kiralık' (te huur). Vlakbij de Migros supermarkt kwam ik een zo'n bordje tegen en besloot even wat meer informatie in te winnen bij een ober van het restaurant eronder. Het huis bleek al verhuurd, maar oberlief was vastbesloten mij aan een appartement te helpen en voor ik het wist zat ik achterop een scooter bij een of andere kerel die mij wat huizen ging laten zien.. Een triplex met zwembad bijvoorbeeld, van 2500 lira per maand. Ehm.. nog maar even mijn wensen, eisen en budget herhaald, waarna ik werd meegenomen naar een of ander huis achterin Armutalan, waar geen dolmuş bij in de buurt kwam. Ook een triplex, maar voor maar 500 lira. Waarom zo goedkoop werd duidelijk zodra de deur open ging: afgezien van een ranzige doorgezakte bank waren er geen meubels te bekennen. Daarentegen stank, viezigheid en dode insecten in overvloed! Na uit beleefdheid toch maar even een rondje door het huis te hebben gelopen heb ik m'n 'makelaar' gevraagd me terug te brengen naar het restaurant, het was duidelijk dat dit niets ging worden! Terug bij het restaurant heb ik iedereen vriendelijk bedankt en ben in de dolmuş gestapt naar het centrum. Een beetje ronddolend door het centrum besloot ik eens bij een real estate office naar binnen te gaan en het daar eens te proberen. Werd ontvangen door een heel enthousiaste vrouw die zogenaamd 'dol' was op Nederlanders (vooral die met veel geld waarschijnlijk..) en ze wilde me heel graag helpen. Na nog even heel duidelijk mijn budget duidelijk gemaakt te hebben, maakten we een afspraak om de dag erna wat appartementen te gaan bekijken. Door al dat geloop en gehaast was 'k niet bepaald okselfris meer (lees: doorgezweet) en toen ik opstond uit de stoel (blauw leer..) liet ik heel charmant twee grote natte plekken achter op de stoel, precies daar waar m'n benen de stoel hadden geraakt. Genant... maar 'heel normaal', aldus de real estate mevrouw, die er zelf verbazingwekkend fris uitzag. Het was duidelijk tijd om mezelf maar weer op het strand te installeren!

De volgende dag was ik zoals real estate mevrouw en ik hadden afgesproken om twee uur op het kantoor terug. Daar kreeg ik te horen dat er wel een appartement was gevonden, maar dat het ietssssje boven m'n budget lag: 1000 lira, plus 250 lira voor de real estate zelf. İk werd een beetje moedeloos.. Na nog wat heen en weer gebel was er uiteindelijk iets gevonden wat 500 lira moest kosten, plus die 250 lira. Nog wel iets meer dan de bedoeling was, maar ik besloot te gaan kijken, samen met de man die het appartement verhuurde.. Het appartement bleek achter de bazar, in het centrum. De huisbaas was een dikke man, die ons de sleutel overhandige terwijl hij een beetje aan het elastiek van zijn onderbroek stond te sjorren. Die onderbroek was, afgezien van een paar sokken, ook het enige kledingstuk wat hij op dat moment aan had.. Het appartement was op de derde verdieping en zodra de deur open ging wilde ik het liefst alweer wegrennen: een vieze muffe stinklucht kwam ons tegemoed. Het appartement had twee kamers, in totaal drie bedden, die er stuk voor stuk vies en brak uitzagen met matrassen die al zo'n 200 jaar niet waren vervangen.. Het appartement had geen balkon en het uitzicht uit de ramen bestond uit muren van omringende gebouwen. De koelkast was van boven tot onder bezaaid met mysterieuze zwarte schimmel en de keukenkastjes hingen er maar wat zielig bij. De wc en doucheruimte heb ik niet eens durven bekijken.. Het mag duidelijk zijn dat dit ook geen succes was! Heb me nog wel even geprobeerd voor te stellen hoe ik daar zou wonen, maar kon er echt weinig positiefs van maken. Deprimerend.. Na afscheid te hebben genomen bij de real estate met de mededeling dat ik nog wel zou bellen als ik had besloten (nooit meer gebeld natuurlijk..) liep ik lang een klein restaurantje waar ik oppervlakkig wat mensen heb leren kennen. Besloot daar even wat te drinken en na nog geen 10 minuten was m'n probleem opgelost: er was een kamer vrij in het bijbehorende hotel en omdat de eigenaresse mij zoooo ontzettend lief vond (jaja) mocht ik voor 600 lira per maand in die kamer. Het is maar een twee sterrenhotel, dus ontzettend basic: 2 bedden, douche, wc en balkon, maar afgezien van wat mierachtige huisdieren en een wat muffe geur is het prima. Het huizenprobleem was dus opgelost.. tijd om eens langs te gaan bij ABtravel, een travel agency (verkoop van excursies, zoals boottochten, hamam, jeepsafari's enz.) waarvan ik via via wist dat ze nog een Nederlands meisje zochten om daar te werken. Eenmaal daar kon ik meteen beginnen, mensen 'hasselen'.. İk werk op commissie-basis, dus als ik veel verkoop verdien ik goed.. verkoop ik helemaal niets (zoals afgelopen woensdag), dan sta ik dus voor niets van 9.00 tot 00.00 m'n best te doen. Heb tussendoor wel even lunch- en douchepauze, maar 't is best pittig.. Ook wel saai, want over het algemeen worden alle toeristen gek van het gehassel overal, dus er zijn maar weinig mensen die echt stilstaan en luisteren. Ben benieuwd hoe lang ik hier ga blijven, want echt leuk is het ook niet..

Verder.. alles gaat prima, voel me goed, vermaak me goed.. Kaartjes voor opa's en oma's gaan morgen op de bus en heb nog geen datum voor wanneer ik terug kom naar Nederland! Denk erover om over anderhalve week voor een paar dagen naar İzmir te gaan, maar dat is nog niet zeker.. Hou jullie op de hoogte!

Dikke kus vanuit warm Marmaris!
XXX