Outback Jackie :)

Give me a home among the gum trees
With lots of plum trees
A sheep or twee and a kangaroo
A clothesline out the back
Verandah out the front
And an old rocking chair..

G'day mates,

I survived the outback!

Maar daarvoor.. Surfers Paradise. Eigenlijk zou ik Surfers Paradise overslaan en vanaf Byron Bay meteen doorgaan naar Brisbane. Maar het mooie aan geen planning hebben is dat dingen op het laatste moment gewoon kunnen veranderen en zo zat ik ineens toch in Surfers Paradise, samen met Steffie. Na het gezellige Byron Bay was Surfers Paradise heel even wennen. Winkels, strand en enorm veel hoogbouw. De eerste dag een beetje bij het zwembad gehangen, door de stad gewandeld en 's avonds een dansje gedaan in Sin City. De andere dag naar een wildlife park geweest in Currumbin, wat rondgehangen tussen de kangoeroes, koala's en reptielen. We hadden de bus naar Brisbane geboekt voor de andere ochtend, dus na 6 nachten op rij op stap geweest te zijn hadden we besloten maar eens op tijd te gaan slapen. Zo'n 10 minuten na dit besluit kwamen we in het hostel mensen tegen die we eerder in Byron Bay hadden ontmoet, en zo liep alles ineens toch weer anders..
De andere dag als twee zombies richting Brisbane vertrokken. Daar aangekomen afscheid genomen van Steffie, die verder omhoog zou reizen. Mijn plan was een paar dagen in Brisbane te blijven en daarna richting Alice Springs te vliegen en daar een outback tour te gaan doen. Dit dus eerst maar geregeld na aankomst in Brisbane. In het hostel kwam ik weer wat mensen tegen die ik kende vanuit Surfers Paradise, dus daar 's avonds nog even wat mee gedronken in de bar bij het hostel. Tot m'n ogen ineens dicht begonnen te vallen.. Toen heeeeerlijk geslapen. Zo heerlijk dat ik door m'n wekker heen ben geslapen en de andere dag wakker werd op het tijdstip waarop ik eigenlijk in de bus naar Steve Irwin's Australia Zoo had moeten stappen. Crikey! Uiteindelijk maar de trein gepakt naar Beerwah en alsnog genoeg tijd gehad om door dit mooie park te lopen, waar Steve Irwin nog steeds in alles aanwezig is.

Zou in de avond mee gaan stappen met een groepje mensen van het hostel. Er werd uiteraard eerst weer even een drankje gedaan in de hostelbar. Na anderhalf biertje gedronken te hebben moest ik plassen, dus ik ging op zoek naar de wc. Helaas zag ik onderweg een heel klein, lullig betonnen randje over het hoofd waar ik dus vol gas tegenaan liep met m'n grote teen. Even dacht ik dat ik dat ding gebroken had, maar toen ik naar beneden keek zag ik alleen maar overal bloed. Het droop zelfs op de grond. Veel bloed, nooit goed. Moest nog steeds plassen, dus al bloedspoor-achterlatend naar de wc gelopen. Geplast, daarna de situatie nader bekeken. Er lag een hele flap huid los van het topje m'n teen. Zwaar onhandige timing, want zou 2 dagen later richting Alice Springs vertrekken om vanuit daar door de outback te gaan banjeren. Maar goed, teenwond uitgespoeld, met wat pleisters de flap weer terug op z'n plaats geplakt en maar besloten niet mee te gaan stappen..
De dag erna een beetje kreupel een kleine sightseeing Brisbane gedaan. Toen de tas weer ingepakt, vroeg gaan slapen (en nu echt!) en 's ochtends vroeg samen met Christel, m'n Nederlandse kamergenoot voor de laatste nacht, richting de luchthaven vertrokken. Na het inchecken moest onze handbagage door de scan, zoals gewoonlijk. Ik had m'n kleine rugzak en nog een plastic tasje met m'n vest erin. M'n rugzak was in orde, maar het plastic tasje werd apart gehouden. Er zou een mes inzitten. Huh, een mes? Ik denken.. nee ik heb helemaal geen mes. Die vrouw graaien en jawel, daar kwam het boterhammes tevoorschijn dat ik heel per ongeluk expres uit het hostel in Sydney had meegenomen, omdat ik in de trein m'n broodjes met chocoladepasta had willen smeren. Nooit meer aan dat mes gedacht. Toen ik heel verrast zei 'Oooh, ik was dat hele mes vergeten. Shit, en het het is nog gestolen ook!' moest ze gelukkig heel hard lachen. Mocht het alleen niet verder meer meenemen.
Christel en ik zaten heel toevallig in hetzelfde vliegtuig en ook nog eens in hetzelfde hostel in Alice Springs. In Alice Springs is het heel erg heet en droog. Normaal gesproken. Wij kwamen aan, totaal voorbereid op minimaal 45 graden, en wat zagen we.. wolken en miezerregen. En heel veel boos kijkende Aboriginals die maar wat rondlopen of onder bomen zitten. Wat een saaie stad is Alice Springs zeg. Christel ging de dag erna al de outback in, maar ik ging een dag later pas. Die dag in Alice Springs was echt de meest doelloze dag in m'n reis tot zover. Het bleef maar miezeren en er was echt niks te beleven. Zag op de kaart dat er een rivier zou zijn, dus ik daar naartoe wandelen.. Totaal opgedroogd. Oh ja, het regent hier natuurlijk nooit. Normaal gesproken.
Dus maar vroeg gaan slapen, want werd de andere dag al om 6 uur opgehaald voor de tour. M'n teen zag er nog wat onfris uit, dus goed ingesmeerd met desinfecterende creme, ingepakt met pleisters en op naar the Red Centre. Onderweg de nodige wc- en fotostops gemaakt en na ruim 320 kilometer gereden te hebben kwamen we aan in ons eerste kamp in Uluru. Daar gelunched, de slippertjes verruild voor enorm stevige wandelschoenen (lees: m'n puma gympies, ghehe) en weer terug in de bus richting Kata Tjuta om daar aan de eerste hike te beginnen. Mooie, maar vrij pittige wandeling over, door en langs een aantal van de 36 'domes' van Kata Tjuta, af en toe onderbroken omdat er kangoeroes werden gespot of omdat de gids iets moest vertellen. Onze gids en buschauffeur, Keith, was een toffe kerel, maar behoorlijk langdradig in z'n verhaaltjes. Ook kwam z'n stopwoordje 'cool' (of 'cool with that?' en 'pretty cool isn't it?') na die drie dagen ook wel een beetje m'n neus uit.. Maar Keith zorgde goed voor z'n groepje. Na Kata Tjuda als een malle terug naar Uluru gereden omdat we de zonsondergang zouden gaan beleven. Jaja. Het had de hele middag gemiezerd, dus er was weinig zonsondergang te zien. En toch was het mooi. Keith plopte een paar flesjes champagne open en even later stonden we allemaal knetterlam te dansen aan de voet van de berg, gezellig op Aboriginal didgeridoo house muziek. Grapje. Maar had leuk geweest. Nee, na de champagne en wat hapjes zijn we weer in de bus gestapt en richting het kamp terug gegaan. Daar wachtte ons avondeten, bestaande uit kangoeroe steak, beef en kamelenworstjes. Na het eten kregen we te horen hoe laat we de andere dag aan het ontbijt moesten verschijnen en hoe laat we uit het kamp zouden vertrekken. Volgens Keith moesten we opstaan om 'stupid o'clock' . Ik vind ieder tijdstip voor 7 uur 'stupid o'clock', maar hier betekende het dus om 4 uur opstaan en half 5 fris en fruitig aan het ontbijt verschijnen. Niks geen liedjes zingen rondom een kampvuur, maar spullen opgezocht, me een weg gebaand door een invasie van giftige duizenpoten op weg naar de doucheruimte om m'n tanden te poetsen en de tent opgezocht. In de tent was, heel handig, geen licht, dus op de tast m'n spullen gezocht. Slaapzak op het zanderige matje gegooid en na veel zweten en woelen in slaap gevallen. Iets voor 4 uur opgestaan en even snel gedouched. De doucheruimte was echt vergeven van de insecten.. Overal van die vliegende mieren (ofzo, daar leken ze een beetje op) en die ranzige duizendpoten. Snel aangekleed, teen ingezalfd en ingepakt en de tas weer in de bus geslingerd. Snel ontbeten, hop hop weer in de bus naar de berg en gewacht tot de zon opkwam. Er waren nog steeds wat wolkjes aan de lucht, maar het was gestopt met regenen en de temperatuur was ook aardig omhoog gegaan. Na zonsopkomst 5 kilometer rondom de berg gewandeld en daarna een tour gedaan met Sammie, een niet heel fris ruikende Aboriginalmeneer die geen woord Engels sprak. Gelukkig had 'ie een vertaler bij 'm. Uluru behoorde ooit toe aan een van de vele Aboriginal stammen die er zijn en is nog steeds heilige grond. Bepaalde plekken op en rondom de berg mogen niet gefotografeerd worden omdat daar nog steeds bepaalde rituelen worden uitgevoerd.
Na de lunch richting Kings Canyon vertrokken, een ritje van wederom over de 300 kilometer. In de Kings Canyon regio stopten we eerst op een heel mooie camping, maar daar mochten we alleen even zwemmen en bleek niet onze tweede slaapplek te zijn. Na een uurtje zwembad en wat wilde dingo's gespot te hebben vertrokken we via een onverharde hobbeldebobbelweg richting het kamp. Echt serieus in the middle of nowhere. Geweldige locatie. We zouden weer in een tent slapen, maar we hadden ook de optie om in een zogenaamde 'swag' (een water- en winddichte slaapzak met een dun matrasje erin) te slapen. Om de outback-ervaring compleet te maken besloot ik die nacht eens zo'n swag te proberen. Gelukkig met mij nog twee meiden, alleen buiten slapen is ook wat sip.. We hadden de swags nog maar net uitgerold of er verschenen ineens allemaal schorpioenen. Eerst lichte, maar ineens ook zwarte. 'Hm, zwarte.. die heb ik hier nog nooit gezien. Ik weet alleen dat de zwarte schorpioenen die in Amerika leven behoorlijk giftig zijn'. Nice.. Maar nee, we hoefden ons geen zorgen te maken, want schorpioenen konden niet op de swag klimmen. De jongen die ons avondeten had klaargemaakt had er een aantal in een potje gevangen, maar ze bleven maar hier en daar opduiken. Ik werd al iets minder enthousiast over m'n swag-plan. Toen verschenen die gore duizendpoten weer. Opzich ga je niet dood als ze bijten, maar je schijnt wel een dag enorme pijnen te hebben en koorts te krijgen. En die duizendpoten klimmen wel.. Maar nee, als je roept dat je in een swag gaat slapen moet je stoer zijn en gewoon in die swag kruipen. Na nog even dubbel gecheckt te hebben of er niet toevallig rare beesten in m'n slaapzak waren gekropen ben ik in m'n swag gaan liggen. De eerste 5 minuten waren tof, daarna werd m'n hoofd belaagd door vliegend gespuis. Daarna begonnen m'n benen te zweten door de hitte. Na 20 minuten checkte ik even of m'n mede-swaggers al sliepen. Dat was niet zo. Even gebabbeld en nieuwe slaappoging ondernomen. Even leek het of ik weg begon te dommelen, maar toen voelde ik iets. Ik weet niet zo goed wat ik voelde, maar het was genoeg 'iets' om het lampje op m'n telefoon aan te doen en te kijken. Serieus, een slang! Ik denk niet dat 'ie helemaal over me heen gekropen is, maar er lag nog wel een stukje staart op m'n swag en de rest van het lichaam lag belachelijk dichtbij.. Ben nadat de slang uit zicht was verdwenen uit de swag geklauterd en heb met m'n mede-swaggers nog maar even een biertje gedaan in de keuken. Toen zelfs daar (de keukenvloer was verhoogd en zeker 30 centimeter van de grond af) schorpioenen opdoken (ha, dus ze klimmen wel!) besloot ik dat mijn swag-avontuur voorbij was en ben lekker in de tent gekropen. Naja, lekker.. had de tent iets te lang open laten staan, waardoor het in de tent ook stierf van de achterlijk grote vliegende insecten.
De andere dag weer om 'stupid o'clock' (5 uur deze keer) opgestaan en na het ontbijt richting Kings Canyon vertrokken. Het weer was omgeslagen richting de normale Red Centre temperatuur (heet) en daarom stonden we om 7 uur al aan de voet van Kings Canyon klaar om 'heart attack hill' te gaan beklimmen. Een paar honderd treden stijl omhoog met 3 liter water in m'n rugzak. Na de klim nog zo'n 3,5 uur gewandeld door het enorme gebergte, met in het midden 'the garden of eden', een soort oase van groen en watervalletjes. Heel mooi en super indrukwekkend. Wel echt pittig, want het laatste uur was het enorm warm geworden.
Kings Canyon was de laatste stop en aan het begin de middag zijn we grotendeels via een onverharde zandweg terug naar Alice Springs gereden. Een lange rit wederom, maar er was zoveel te zien onderweg. Kuddes wilde paarden, wilde kamelen, ezels.. Kamelen worden vaak geassocieerd met het midden-oosten, maar eigenlijk zijn de kamelen daar vanuit Australie terecht gekomen. Jaja, weetje van de dag.
Terug in Alice Springs eerst m'n kleding gewassen, nog wat dode vliegen uit m'n flightbag geschud en na het douchen als een blok in slaap gevallen. De andere dag rond half 11 richting de luchthaven gegaan en naar Adelaide gevlogen. Dat is inmiddels alweer 5 dagen geleden, maar het verslagje Adelaide bewaar ik even tot de volgende keer..
Eigenlijk zou ik overmorgen terug naar Nederland moeten vliegen, maar heb m'n verblijf hier een kleinnn beetje verlengd. Nog teveel plannen, nog teveel aan het genieten om al afscheid te moeten nemen van dit geweldige land. Nieuwe en definitieve terugreisdatum is op 19/20 februari..

Ciao xx